Verbindend leven

Een mooie ervaring, leuk om te delen, nog leuker om anderen mee te inspireren.

Contact

Een voorbeeld over hoe mooi verbindend leven is. Ik zit in een restaurant en ben na een heerlijke lunch met mijn ‘oude’ buurjongen, nog wat aan het werken op mijn laptop. Er komen twee jonge mannen binnen en ze nemen plaats aan het lege tafeltje vlak naast mij. Ze komen voor een late lunch zullen we maar zeggen. Alle tafeltjes in het restaurant zijn inmiddels vrij, maar ze kiezen het tafeltje direct naast het mijne. Even uit mijn werkconcentratie gebracht, besluit ik dat het toch tijd is om de benen te strekken.

Bang

Als ik terugkom is één van de twee mannen in een videogesprek met de telefoon. De andere jongeman kijkt in het rond en onze blikken kruisen elkaar. Ik begroet hem vriendelijk en hij spreekt me aan. Hij spreekt Engels en verteld dat mijn hond(je) rechtop ging zitten toen ik wegliep en dat hij niet wist wat hij moest doen. Hij vertelde me dat hij eigenlijk bang was voor honden en dat er nog nooit een hond zo dichtbij hem was geweest. Gelukkig is mijn hond klein en vriendelijk, maar ik had er niet bij stil gestaan dat hij onder de tafel vandaan zou komen als ik heel even weg was. De jongeman vroeg geïnteresseerd hoe mijn hond heette en of het een hij of een zij was. Ik ging op mijn hurken zitten naast mijn hond(je) Indy en aaide haar. Ze kwam tegen me aan staan en liet zich gewillig vertroetelen.

Overwinning

De jongen vertelde waar hij vandaag kwam en waarom hij nu in Nederland was. Hij studeerde in Londen, kwam uit India en was op bezoek bij zijn jeugdvriend die in Delft studeerde. De andere jongeman, was nog steeds in gesprek met zijn telefoonvriend. Mijn gesprekspartner keek steeds naar de Indy, die ik nog aan het aaien was. Ik vroeg aan hem of ook de hond wilde aaien. Op datzelfde moment schoof Indy een stukje naar voren en strekte haar kopje naar hem uit, ze maakte daarbij een snuifgeluid, wat bij haar betekend: ‘hier ben ik, zie je mij, ik wil graag aandacht.’ Dat legde ik aan hem uit en hij keek geroerd naar Indy. Hij keek mij aan en strekte zijn hand uit om Indy te aaien, eerst heel voorzichtig, continu in contact met mij. Toen ontstond er een lach op zijn gezicht. Hij vertelde dat hij nog nooit eerder in zijn leven een hond aangeraakt had. Hij was heel blij en ging helemaal op in het aaien van Indy, hij gebruikte zelfs beide handen. Hij ontspande zichtbaar en had er echt plezier in. Hij bedankte me diep en nodigde me uit om met hen mee te lunchen.

Vragen

Ik bedankte voor de uitnodiging en zei dat ik net geluncht had en dat het tijd was om te gaan. Ik wenste hem veel plezier samen met zijn vriend voor wie hij speciaal naar Nederland was gekomen. Ik knikte naar zijn vriend, die inmiddels klaar was met zijn telefoongesprek. Ook met hem ontstond een kort gesprekje over honden en katten en zijn visie over huisdieren. Hij begreep niet waarom honden in Nederland naast de fiets rennen. Hij vond het goed als honden konden rennen, maar begreep niet dat de fietser de hond ‘meesleurde’ en de hond zijn eigen tempo niet kon bepalen. Een leuk gespreksonderwerp, maar de andere jongeman stelde alweer de volgende vraag. Hij vroeg of ik wilde raden hoelang ze al vrienden waren. Ik gokte 20 jaar en het was precies goed. Ze hadden elkaar leren kennen op school toen ze vijf waren en nu nog steeds bevriend.

Dankbaar

… dat je in een gesprek en in verbinding met een onbekende voorbijganger zo’n groot cadeau krijgt. Dat je prachtige indrukken achter kunt laten en van grote waarde kunt zijn zonder al te veel te hoeven doen. Een prachtig cadeau aan een vijfentwintig jarige jongeman die enorm blij was dat hij voor het eerst in zijn leven een hond had durven aaien. Toen ik wegging bedankte hij me nogmaals voor de kans die ik hem had gegeven om de hond te aaien. Ik ben zo dankbaar voor deze onverwachte bijzondere ontmoeting. Heb jij ook bijzondere ontmoetingen meegemaakt?

Jouw bijdrage

Deel jouw ervaring over jouw onverwachte bijdrage in een ontmoeting met een onbekende. Deel en inspireer anderen met jouw reactie.